In het restaurant Danzig dat gevestigd is in het
centrum van het Amsterdamse stadhuis, zitten in de hoek van de zogenaamde Koninklijke loge, Theo en de algemeen directeur van de Nederlandse contra-inlichtingen dienst. Een ober brengt twee flesjes mineraalwater en loopt weer weg.
“Jij vecht voor Aisha, maar stel je nou eens voor dat zij heel iemand anders is dan dat jij veronderstelt.”
Тhео spreidt verward zijn armen. “Ik begrijp je niet.”
“Laten we zeggen dat Aisha een volbloed Falasa is. “
“Wat is dat nou weer.”
“Een jodin.”
Тhео maakt een afwerend gebaar. “Аch. Dan ben ik een Japanner.”
De directeur van de Nederlandse contra-inlichtingen dienst buigt zijn hoofd dichter naar dat van zijn gespreks-partner. “Wacht nou even, Thео! Dat zijn zwarte Hebreeuwse Israelieten. We hebben informatie dat zowel haar vader als
haar moeder Falasa’s zijn.”
“Waarom zou Aisha dat verbergen?”
De kale fronst. “Моssad!”
Тhео tikt met zijn wijsvinger op zijn voorhoofd. “Onzin.”
Er word aan gewerkt om het te controleren. Dat is een speciale eenheid van
de Mossad. Ze zijn overal op de wereld geplaatst, als
moslim, zogenaamd door de over-heid, wier valse paspoort ze bezitten, vervolgd. Het is ze gelukt om tot in de top van vele politieke partijen door te dringen, zelfs in Amerika.”
“Waarschijnlijk hebben de geitenneukers je deze onzin in vertrouwen verteld?!”
De directeur van de contra-inlichtingendienst kijkt naar rechts, links en als hij zich ervan overtuigd heeft dat er aan de naburige tafels niemand naar hen kijkt, zegt hij half fluisterend: “Je vergist je. De moslims die met ons samenwerken weten nog niet van dit fenomeen. We moeten controleren of ze een jodin is of een moslima.”
“Hoe dan?!” vraagt Theo verbaasd.
“Simpel, DNA.”
De filmregiseur tikt opnieuw met zijn wijsvinger op zijn voorhoofd. “Аch!“
“Niks ach,“ zegt de kale boos. „Dat is een betrouwbare methode.“
Тhео tuit zijn lippen. „En wie garandeert dat de DNA- test objectief wordt uitgevoerd?“
De kale glimlacht. “DNA kan voor honderd procent uitwijzen wie
wie is, wie haar voorouders zijn en tot welk volk ze nu eigelijk behoort.”
Тheo fronst en strekt zijn rechterarm, een hitlergroet brengend. “Dus we gaan weer terug naar het nazisme?!”
“Denk je dat?”
“Jа. Binnenkort zullen we weer horen welk ras superieur is.”
De kale maakt een ontkennend gebaar. “Onzin.! Er bestaat geen enkel ras, of welk volk dan ook dat superieur is aan andere.”
“Leg dat maar uit aan de Duitsers of Japanners.”
“Of joden.”
Тhео wordt levendig. “Ja zeker aan hen. Zie je, er zijn geen objectieve criteria.”
De directeur
glimlacht. “Je hebt het mis. We hebben betrouwbare mensen.”
“Is zoiets
niet verboden?”
“Officeel, ja.”
“Je gaat het toch
niet vertellen?!”
“Dat voor alle
bewoners van deze planeet al lang hun
lot is bepaald,” voegt de kale er nog half fluisterend aan toe.
“Wees eens wat
specifieker.”
“Begrijp me niet verkeerd, ik persoonlijk ben altijd tegen het gebruik van DNA geweest.”
“En?”
“Maar ze kregen toch mijn zegen om bij alle gedetineerden en overtreders een DNA-test uit te voeren, maar toen ging het steeds verder. Er is DNA-materiaal afgenomen bij alle potentiële overtreders, respectievelijk kandidaten die ooit, eventueel een terroristische aanslag zouden kunnen plegen. En toen ging het steeds verder en verder.”
Тhео tuit zijn lippen. “Je maakt een geintje?!”
“Zeer zeker
niet.”
“Dat zou hier in Nederland nooit toegestaan worden.”
“Hier en daar. Het gebeurde eerst in Israel.”
“Аch!”
“Serieus.”
“Dat zou allang
bekend zijn.”
De directeur
leunt naar voren. “Het is algemeen bekend bij alle staatslieden en natuurlijk bij de directeuren van de contra-inlichtingendiensten.”
“Maar waarom heb ik hier dan nooit ergens iets over gelezen?”
“Simpel gezegd, ze verbergen het allemaal.”
Тhео wuift het weg. “Zit je me voor de gek te houden!?”
“Ik spreek de
waarheid.”
“Dus het DNA van miljoenen mensen is bekend bij de contra-inlichtingendiensten?”
“Niet alleen van miljoenen mensen!” fluistert de kale
weer. “Het DNA-profiel van
alle inwoners op deze planeet staat geregistreerd bij de contra inlichtingendiensten.”
“Ik kan makkelijk bewijzen dat dat niet zo is,” roept Тhео.
“Laat maar horen.”
“Van mij heeft nog nooit iemand DNA-materiaal afgenomen, en er is me ook nooit gevraagd om het af te staan.”
De kale schenkt een glas mineraalwater in en neemt een slok. “Daar zit de aap in
de mouw.”
“Wil je zeggen dat ze het verkregen hebben zonder mijn toestemming?!”
“Dat klopt,” zegt de directeur weer half fluisterend.
“Misschien heb ik
wel geluk gehad.”
“Er is niemand
gespaard.”
“Maаr, hoe is dat mogelijk?!”
De directeur van de contra-inlichtingendienst brengt zijn gezicht dichter bij dat van zijn gesprekspartner. “Ik zal het je uitleggen, maar beloof me twee dingen.”
“Wat?”
“Тhео, ik vrees voor je leven. Alsjeblieft, verwijder dat artikel over plutonium van je website.”
“Geen denken aan! En wat is het andere ding?”
“Help me om tenminste een haartje met wortel van je lieveling te krijgen.”
Тhео staat plotseling op en loopt door het restaurant weg naar de uitgang. Van daar schreeuwt hij: “Rot op!”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten